Oddziaływanie na ludność podbitą w dziedzinie kultury

Cechą polityki niemieckiej w tej dziedzinie na całym obszarze zajmowanym przez Niemców było prześladowanie twórczości autorów pochodzenia żydowskiego a także prześladowania przeciwników nazizmu. Powszechnie praktykowano rabunek dóbr kultury, któremu często towarzyszyło niszczenie dzieł sztuki, które uznano za obce duchowi nazizmu. Na terenie Generalnej Guberni działania te były zakrojone na szeroką skalę. Zlikwidowano swobody informacyjne poprzez zakaz posiadania radia. Grabiono polskie mienie kulturalne, w tym dzieła sztuki sakralnej, zlikwidowano szkolnictwo średnie i wyższe, placówki kulturalne i polską prasę; eksterminowano inteligencję oraz kler duchowny. Jeśli propagowano jakieś rozrywki kulturalne, miały one bardzo niski poziom artystyczny. Na terenach Europy Zachodniej polityka ta miała charakter kontrolny: sztuka nie miała prawa rozbudzić świadomości narodowej i chęci odwetu. Na terenach Belgii, Danii i Holandii kładziono nacisk na pozyskanie środowisk nastawionych proniemiecko.

Wiele osób uważa, że łamanie praw człowieka to jedynie problem krajów słabo rozwiniętych, głęboko zadłużonych, gdzie wiele osób zmuszanych jest do nadludzkiej pracy za marne pieniądze. Okazuje się jednak, że przykłady nieprzestrzegania najważniejszego dla każdego człowieka kodeksu można znaleźć dużo bliżej – na naszym kontynencie, a nawet w naszym kraju. W Polsce jeszcze kilka lat […]