Historia

Pod koniec XVII wieku Francja była jednym z najsilniejszych mocarstw europejskich. Stanowiła państwo dość jednolite pod względem etnicznym i religijnym, zamieszane przez zamożne społeczeństwo, dysponujące druga – po rosyjskiej – armią lądową i drugą – po angielskiej – flotą wojenną. Wspaniale rozwijający się Paryż był centrum kultury europejskiej. Ustrój monarchii absolutnej, kształtowany od czasów Ludwika XII i kardynała Richelieu, wydawał się stabilny. Społeczeństwo francuskie dzieliło się na trzy stany, zgodnie z zasadami wprowadzonymi w średniowieczu. Mimo szerzących się wśród wykształconego społeczeństwa poglądów deistycznych i ateistycznych, duchowieństwo zachowało liczne przywileje. Do kościoła należało 10 procent ziem, nadto czerpał on dochody z dziesięcin oraz jałmużny i praktycznie nie płacił podatków. Część duchownych, szczególnie wywodząca się z arystokracji, była mało religijna i zajmowała się raczej rozrywkami polityką. Szlachta była zwolniona z płacenia licznych podatków, wyłącznie jej przedstawiciele otrzymywali stopnie oficerskie i w praktyce tylko oni mogli być mianowani na wyższe urzędy kościelne

Prawa człowieka, wydawać by się mogło, powinny być przestrzegane w każdej sytuacji. W końcu należą się one każdemu, każdy z nas im podlega, każdy jest przez nie chroniony. Niestety, w rzeczywistości okazuje się, że wciąż na całym świecie ten podstawowy kodeks nie jest przestrzegany. Dla wielu osób oznacza to wiele cierpienia, życie w niegodnych warunkach, […]