Cele polityki niemieckiej

Polityka niemiecka miała trzy cele: zabezpieczenie ekspansji kapitału niemieckiego w Rosji; izolowanie Francję na kontynencie europejskim; stworzenie pomyślnych warunków do gospodarczej i politycznej penetracji Niemiec na Bliskim Wschodzie, wykorzystując budowę Kolei Bagdadzkiej, którą to koncesję przyznano Niemcom ostatecznie w 1903 r.. Jednocześnie dyplomacja niemiecka czyniła ogromne wysiłki, by przeciągnąć Rosję na swoją stronę. Cesarz Wilhelm II przy spotkaniu z Mikołajem II w Bjorko (24 lipca 1905 r.) narzucił carowi tajny układ sojuszniczy. Stojąc na czele rządu carskiego S.J. Witte i jego minister spraw zagranicznych W.N. Lamsdorff, dowiedziawszy się o podpisaniu tego układu, poczynili jak najenergiczniejsze kroki, by udaremnić akcję dyplomatyczną cara, która groziła zerwaniem sojuszu francusko-rosyjskiego. “Główny, jeśli nie jedyny, cel Wilhelma polega na tym, by pokłócić nas z Francją i wydostać się samemu naszym kosztem ze stanu izolacji” – tak charakteryzował owo porozumienie Lamsdorff. Układ zawarty w Bjorko nie wszedł w życie, walka jednak między mocarstwami o przecięgnięcie Rosji na swoja stronę trwała dalej. Stosowano w tej akcji wszelkie środki, m.in. również presję finansową; jednak ostateczny wynik tej walki ujawnił się dopiero później.

Prawa człowieka są uniwersalnymi, międzynarodowymi, należącymi się każdemu człowiekowi z racji jego godności ludzkiej. Niestety, wiele z nich jest wciąż łamanych na całym świecie. Jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy jest nietolerancja i dyskryminacja. Wiele osób uważa, że osoby z innym kolorem skóry czy innego wyznania religijnego są gorszymi ludźmi i nie należy im się […]